- Jak większość wczesnych piosenek Beach Boys, ta nie ma głębokiej treści lirycznej; to zabawna piosenka o nastoletnim stylu życia z przyjaciółmi, dziewczynami i samochodami. Muzycznie jednak było to niesamowicie innowacyjne, z otwierającą gitarą fuzz, rytmami stop-start i linią klawiszy wchodzącą i wychodzącą z utworu. Napisane przez Briana Wilsona przy współudziale Mike'a Love'a, było to pierwsze nagranie Beach Boys po tym, jak The Beatles przejęli władzę w Ameryce, a Wilson odpowiedział tym dość złożonym dziełem.
- To było pierwsze miejsce The Beach Boys w swoim kraju ('Surfin' Safari' zdobyło pierwsze miejsce w Szwecji dwa lata wcześniej). Ojciec-menedżer Murry Wilson, a tym samym jego nękany syn Brian, rozpaczali, że nie trafili na pierwsze miejsce w Stanach Zjednoczonych, zajmując drugie miejsce w rankingu najpierw w Four Seasons w 1962 i w 1963, a następnie w Jan & Dean, kiedy zdobyli pierwsze miejsce. lato z „Surf City” – piosenką, którą napisał Brian Wilson – a potem w 1964 z Beatlesami przejęli.
- Został on wydany jako podwójny singiel A-side w maju 1964 roku z „Don't Worry Baby”. Jest uważany za jeden z najlepszych singli w historii, obok „Penny Lane/Strawberry Fields Forever” The Beatles i „Don't Be Cruel/Hound Dog” Elvisa Presleya. Został oceniony jako piąty największy sprzedawca w 1964 roku przez oba Billboard oraz Skarbona - wskazując blisko 2 miliony sprzedanych jednostek w USA - chociaż minęło kolejne 18 lat, zanim Capitol przedłożył go RIAA w celu przeprowadzenia audytu (jedynym innym singlem Beach Boys, dla którego zrobiła to wytwórnia, było „ Pozytywne Wibracje ').
- To był prawdziwy przełom The Beach Boys w Wielkiej Brytanii, osiągając 7. miejsce na liście, która przez wiele miesięcy widziała tylko brytyjskie twarze. Został wylewnie popchnięty przez Micka Jaggera w brytyjskiej telewizji Jury ds. szafy grającej i osobiście rozesłał jego kopie do niezależnych pirackich stacji radiowych w Wielkiej Brytanii. Był także nr 1 w Kanadzie i Nowej Zelandii.
- Rozmyte i pogłosowe gitary zostały zademonstrowane w ten sposób przed wszystkimi innymi w rocku, ale zbyt subtelnie, by opinia publiczna mogła to zauważyć. Mniej więcej trzy lata później fuzz i pogłos stały się wielką sprawą we wzmacniaczach Jimiego Hendrixa, Erica Claptona i Keitha Richardsa. >> Kredyt sugestii :
Gary – Auckland, Nowa Zelandia, powyżej 4 - Alice Cooper mówi, że to jego ulubiona piosenka. Horror rocker jest wielkim fanem muzyki pop z lat 60., zwłaszcza The Beach Boys i The Beatles. Miał 14 lat, kiedy po raz pierwszy usłyszał „I Get Around” i chociaż nie surfował, chciał jeździć z przyjaciółmi.
- W naszym wywiadzie z Randym Bachmanem wspomina rozmowę z Brianem Wilsonem, w której Wilson wyjaśnił, że ta piosenka jest oparta na piosence z Broadwayu „Five Foot Two, Eyes of Blue”. Powiedział Bachman:
– Powiedziałem: „Jak to zrobiłeś?”. Powiedział: „No cóż, kiedy mówią, że mam pozostać na akordzie C przez dwa uderzenia, to zostaję na tym przez cztery. Albo jeśli powiedzą, że trzymaj akord C przez osiem taktów, ja zostaję na tym przez dwa. Więc jeśli posłuchasz „Five Foot Two, Eyes of Blue”, och, co te pięć stóp mogą zrobić, to jest „I Get Around”. Ale oni mówili: „W kółko, w kółko, w kółko, ja się w kółko”. A potem dodał własne „Woo oo”, a potem napisał własną piosenkę i dodał własne teksty”.
