- Został napisany i nagrany w 1955 roku jako „Feuding Banjos” przez gwiazdę country Arthura „Guitar Boogie” Smitha. Grupa o nazwie The Dillards spopularyzowała piosenkę w połowie lat 60. w obiegu ludowym i to ich wersja, którą usłyszał i pomyślał autor James Dickey, pasowałaby do filmowej wersji jego powieści Przesylka . Piosenka stała się sławna, gdy została użyta w filmie z 1973 roku w scenie, w której facet z miasta z Atlanty wymienia się lizawkami z młodym prostakiem w ostępach. Filmową wersję wykonali Eric Weissberg na 5-strunowym banjo i Steve Mandell na gitarze akustycznej. Weissberg i Mandell byli muzykami ludowymi z Nowego Jorku, ale ich muzyczną inspiracją było brzmienie Bluegrass z Appalachów. Weissberg grał w zespołach folkowych od lat 50. i był popularnym muzykiem studyjnym, który grał na albumach Judy Collins. Mandell był z Phoenix Singers i był również rozchwytywanym profesjonalistą sesyjnym. Kiedy piosenka stała się hitem, Arthur Smith musiał złożyć pozew, aby uzyskać uznanie za jej napisanie.
- W latach 70. muzyka ludowa była bardziej niszowym gatunkiem; minęły czasy, kiedy The Kingston Trio czy Peter, Paul and Mary mogli osiągnąć szczyty list przebojów z prawdziwą folkową piosenką. Ta piosenka miała ogromny, nostalgiczny urok dla słuchaczy, którzy czule pamiętali tamte czasy, a dla młodszych słuchaczy była dziwacznym i zabawnym nowym brzmieniem. Weissberg i Mandell wykorzystali ten moment i założyli zespół, który nazwali Deliverance. Grali na targach stanowych, w college'ach i innych różnych miejscach, a także wystąpili kilkakrotnie w telewizji, grając „Dueling Banjos”, dopóki nowość nie przeminęła.
- Ta piosenka została nagrana dwa lata przed premierą filmu. Był to pierwszy utwór na ścieżce dźwiękowej do filmu i jedyna nowo nagrana piosenka. Reszta ścieżki dźwiękowej składała się z utworów nagranych w 1963 roku przez Erica Weissberga i Marshalla Brickmana i wydanych na albumie zatytułowanym Nowe wymiary w Bluegrass .
- Głównie ze względu na jego użycie w filmie, często kojarzy się to z wiejskimi bumpkinami. Kilka pierwszych nut jest często używanych w filmach i programach telewizyjnych, aby sugerować mentalność hillbilly.
- Wersja Dillards tej piosenki, która zyskała popularność w latach 60., została zatytułowana „Duelin' Banjo”, co ma więcej sensu, ponieważ w piosence jest tylko jedno banjo. Wersja Weissberg/Mandell użyta w filmie została przemianowana na „Dueling Banjos”.
- Ta piosenka została wykorzystana w reklamach telewizyjnych Toyoty i Mini Coopera. Wykorzystano go również w popularnej promocji Showtime.
- Kiedy pojawił się Steve Martin Muppet Show w sezonie 2 wykonał to pod koniec odcinka w towarzystwie jugbandu Lubbock Lou i jego Jughuggers. Martin wrócił do tego bitu na stronie Śmieszne lub umrzeć w 2013 z Kermit the Frog jako jego rywalem grającym na banjo.
