- Wiele świetnych piosenek zostało napisanych i nagranych bardzo szybko w krótkich przypływach inspiracji. To nie był jeden z nich. Ta piosenka powstała około sześciu lat i była wynikiem żmudnych wysiłków sześciu autorów piosenek i co najmniej trzech producentów, którzy próbowali stworzyć ogromny hit dla Cher.
Piosenka rozpoczęła życie jako demo stworzone przez czterech autorów piosenek z wytwórni płytowej Cher, Warner Brothers. Stamtąd trafił do najlepszych producentów, w tym do Nicka Van Eede z Cutting Crew, który powiedział w wywiadzie dla Songfacts: „Myślę, że Kevin MacMichael i ja wyprodukowaliśmy oryginalne demo z Markiem Scottem i Brianem Higginsem w 1992 roku. To pokazuje, jak długo piosenka krążyła. Poprawiliśmy melodię i akordy w słynnym refrenie… posłuchaj dwóch pierwszych akordów do „I've Been In Love Before” i pierwszych dwóch do „Believe”, a usłyszysz podobieństwo. Za sesję zapłaciliśmy nam butelkę whisky!
Piosenka w końcu trafiła do Metro Productions, które jest małym studiem w Londynie, gdzie Mark Taylor i Brian Rawling pracowali nad utworem po tym, jak dwóch autorów piosenek z Metro przerobiło go nieco (co doprowadziło autora piosenek do sześciu). Użyli różnych technik studyjnych i procesorów, aby stworzyć bardzo zsyntetyzowane brzmienie, próbując stworzyć oryginalny utwór taneczny, który nie zraziłby głównej publiczności Cher, która była przyzwyczajona do jej rockowych ballad. W rozmowie z Dźwięk na dźwięk Mark Taylor wyjaśnił, że ostatecznie wyprodukował piosenkę dwukrotnie: „To był po prostu zbyt hardkorowy taniec – to się nie działo. Wyrzuciłem go i zacząłem od nowa, ponieważ zdałem sobie sprawę, że potrzebuje niezwykłego dźwięku, ale nie w sposób typowy dla płyt tanecznych. To było trudne, bo muzyka taneczna jest bardzo specyficzna. Aby uzyskać to, czym jestem po, musiałem bardzo dokładnie przemyśleć każdy dźwięk, tak aby sam dźwięk był oparty na tańcu, ale nie w oczywisty sposób.
Wielkim przełomem w produkcji tej piosenki był charakterystyczny efekt wokalny, który, jak twierdzili producenci, został wykonany za pomocą urządzenia wokodera. Później ujawniono, że używali procesora Auto-Tune, czyli urządzenia stworzonego przez Antares Audio Technologies do korygowania wysokości nagranego wokalu.
Vocodery były używane w muzyce od lat 70. do syntezy głosów, tworząc efekt robota. Auto-Tune pojawił się na rynku w 1997 roku, a producenci szybko zdali sobie sprawę, że umieszczenie go w ekstremalnych ustawieniach stworzy mocno przesterowany wokal. Nie po to stworzono oprogramowanie, ale stworzyło dźwięk podobny do wokodera, który zachował część rzeczywistego wokalu, dzięki czemu brzmiał mniej skomputeryzowany. Zespół Cher miał powód, by zaprzeczać, że używa Auto-Tune: opinia publiczna nie wiedziała, że muzycy mają teraz poprawiany wokal, więc ich ton jest zawsze doskonały. „Believe” odsunęło zasłonę w tej technice studyjnej. - „Believe” był wielkim hitem w Wielkiej Brytanii, zanim jeszcze został wydany w Ameryce. W Wielkiej Brytanii singiel został wydany 19 października 1998 roku; zadebiutował na 1. miejscu w Halloween i spędził siedem tygodni na szczycie, stając się największym brytyjskim hitem solowej artystki, sprzedając się w około 1,7 miliona egzemplarzy.
W Ameryce była to powolna budowa; wydany jako singiel 10 listopada, piosenka po raz pierwszy znalazła się na listach przebojów (19 grudnia 1998 r.), a 13 marca 1999 r. wspięła się na pierwsze miejsce, gdzie pozostała przez cztery tygodnie. W Wielkiej Brytanii był to najlepiej sprzedający się singiel 1998 roku; w Ameryce był to najlepiej sprzedający się singiel 1999 roku. - Dzięki tej piosence celowo zniekształcony wokal Auto-Tuned stał się znany jako „efekt Cher”. Kid Rock faktycznie ją pokonał, używając Auto-Tune w ten sposób w swojej piosence „Only God Knows Why”, wydanej kilka miesięcy wcześniej. W 1999 roku Eiffel 65 miał wielki hit z „Blue (Da Ba Dee)”, ale ten prawdopodobnie używał harmonizatora. Raper/producenci Kanye West i T-Pain byli tymi, którzy udoskonalili i spopularyzowali Auto-Tune jako efekt swojej twórczości z pierwszej dekady XXI wieku.
- To była wielka piosenka powrotna dla Cher, która była jedną z największych gwiazd lat 60-tych i 70-tych. Swoją karierę muzyczną wznowiła w 1989 roku hitami MTV „If I Could Turn Back Time” i „Just Like Jesse James”, po czym wróciła w 1998 roku z „Believe”. W latach 80. była także jedną z najbardziej utytułowanych aktorek w grze, zdobywając Oscara w 1998 roku za Chory umysłowo .
- Kiedy ten hit był numerem 1 w Stanach Zjednoczonych, oznaczał najdłuższy okres między topowymi listami Hot 100 dla każdego aktu. Ostatnim numerem 1 na liście Cher była „Dark Lady” w 1974 roku. W wieku 25 lat pobiło to rekord wcześniej utrzymywany przez The Beach Boys, którzy przeszli 22 lata między „ Pozytywne Wibracje ' oraz ' Kokomo .
- Cher miała 52 lata, kiedy „Believe” znalazła się na szczycie list przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, co czyni ją najstarszą artystką, która zdobyła pierwsze miejsce na obu terytoriach. Kiedy Cher pobił rekord, Louis Armstrong był najstarszym piosenkarzem, który znalazł się na szczycie obu list przebojów; w Ameryce zdobył #1 z 'Hello, Dolly! w 1964 roku, kiedy miał 62 lata; w Wielkiej Brytanii miał 66 lat, kiedy ' Co za wspaniały świat w 1968 roku zajął 1. miejsce.
Kate Bush pobiła rekord Cher w czerwcu 2022 roku. Kiedy „ Wbiegając na wzgórze (umowa z Bogiem) Wspiął się na szczyt, angielska piosenkarka miała 63 lata i 11 miesięcy. - Wszyscy autorzy piosenek i producenci zaangażowani w ten utwór byli mężczyznami, ale stworzyli piosenkę tak, aby przemawiała do kobiecej publiczności. Teksty opowiadają o śmiałym poruszaniu się po nieudanym związku.
- Efekt wokalny piosenki pochodził z mało prawdopodobnego źródła. Cher przypomniał, aby Q magazyn grudzień 2013: „Kiedy nagrywaliśmy „Believe” w Wielkiej Brytanii, widziałem Roachforda w porannym programie telewizyjnym. Śpiewał z vocoderem i gitarą i brzmiało to świetnie. Mój producent powiedział: „Nie możesz tego zrobić po nagraniu piosenki. Ale bawiłem się maszyną do boisku i myślę, że mogę uzyskać z tego coś interesującego...” Więc zagrał i po prostu się do siebie uśmiechnęliśmy. To było dokładnie to, czego potrzebowaliśmy, żeby naprawdę nudny werset… zaśpiewać.
- Udowadniając, że w tej piosence jest dużo treści, australijska grupa DMA's opisał to w audycji radiowej Triple J Like A Version w październiku 2016 r. Ich wykonanie uzyskało ponad 3 miliony wyświetleń na YouTube, co skłoniło ich do wydania utworu na platformach cyfrowych w kwietniu 2017 r.
- W 2001 roku Przyjaciele odcinek „The One With Chandler's Dad”, który jest odtwarzany, gdy Chandler i Monica przybywają do Vegas, aby spotkać się z ojcem Chandlera, który jest w separacji.
Był również używany w tych serialach telewizyjnych:
Dzielenie się razem („Wyjdź z światła” – 2019)
Pan Słoneczko („Wrogie miejsce pracy” – 2011)
Wola i łaska („Czyja to mama?” – 1999)
Buffy pogromczyni wampirów („Warunki życia” – 1999)
Seks w wielkim mieście („Ewolucja” – 1999)
Pojawił się również w filmie Ląd zaginionych (2009).
