- Ta piosenka dotyczy Rubina „Hurricane” Cartera, boksera, który spędził 19 lat w więzieniu za morderstwo, którego Dylan czuł, że nie popełnił.
Sprawa Cartera jest skomplikowana i pełna błędów prawnych. 17 czerwca 1966 r. trzech białych zostało zastrzelonych w barze Lafayette Grill w Paterson w stanie New Jersey. Świadkowie opisali dwóch czarnych mężczyzn jako morderców; policja zatrzymała Cartera i jego przyjaciela Johna Artisa, którzy byli czarni, ale poza tym nie pasowali do opisu zabójców. Zostali zwolnieni, a Carter wznowił karierę bokserską, przegrywając walkę 6 sierpnia, ale dwa miesiące później on i Artis zostali oskarżeni o morderstwa.
Sprawa opierała się na zeznaniach Arthura Bradleya i Alfreda Bello, dwóch białych mężczyzn z kartoteką kryminalną, którzy twierdzili, że byli w drodze, by obrabować fabrykę, kiedy byli świadkami strzelaniny, a Carter i Artis byli zabójcami. Carter został skazany na 30 lat dożywocia; Artis dostał 15 do życia; Bradley i Bello dostali niższe wyroki za swoje zbrodnie.
W więzieniu Carter pracował bez wytchnienia, aby opowiedzieć swoją historię, starając się zasłużyć na wolność. Wielu sympatyzowało z jego sprawą, w tym pisarz, który pomógł mu opublikować jego autobiografię, Szesnasta runda: od pretendenta z numerem 1 do numeru 45472 , który został opublikowany w 1974 roku. Carter kazał wysłać kopię do Dylana, który ją przeczytał i zajął się jego sprawą, pisząc o nim tę piosenkę i zbierając dla niego pieniądze podczas trasy koncertowej Rolling Thunder Revue w 1975 roku.
Wkrótce po opublikowaniu książki Cartera Bradley i Bello zmienili swoje historie, twierdząc, że zostali zmuszeni do złożenia zeznań. W 1976 roku wyroki skazujące Cartera i Artisa zostały unieważnione, ale kilka miesięcy później zostali ponownie skazani w drugim procesie. W 1985 r. sprawa trafiła do Sądu Najwyższego i tym razem Carter i Artis zostali uniewinnieni na zawsze. Carter zmarł 20 kwietnia 2014 roku w wieku 76 lat. Jego rekord w boksie zawodowym to 27-12-1. - Dylan odwiedził Cartera w więzieniu 7 grudnia 1975 roku, a następnego dnia zebrał ponad 100 000 dolarów na obronę Cartera na koncercie w Madison Square Garden ze swoim Rolling Thunder Revue, w którym wystąpiły Joan Baez, Joni Mitchell i Roberta Flack. 25 stycznia 1976 roku Dylan i jego Revue zorganizowali kolejny koncert charytatywny, Hurricane II, w Astrodome, gdzie dołączyli do nich Stevie Wonder i Isaac Hayes.
- Dylan napisał tę piosenkę z Jacquesem Levym, znanym reżyserem produkcji scenicznych na Broadwayu, który również napisał teksty, w tym do piosenki The Byrds „Kasztanowa klacz”. Levy był współautorem wszystkich utworów oprócz dwóch Pragnienie album.
- Źródłami Dylana dla historii, którą opowiada w piosence, była książka Cartera i wycinki prasowe na temat sprawy. Zrobił wiele swobody z tekstami, w tym większością dialogów, które były niezbędne do wykonania skanu utworu. Niezwykle użył prawdziwych nazwisk zaangażowanych osób:
Patty Valentine, która „widzi barmana w kałuży krwi”. Była świadkiem, który mieszkał nad barem, w którym odbywały się strzelaniny. Arthur Bradley i Alfred Bello są również wymienieni z imienia. - Prawnicy z Columbia Records zmusili Dylana do zmiany niektórych tekstów, aby uniknąć procesów sądowych. Pierwotnie miał dział opisujący, jak Bello i Bradley kradli mienie zastrzelonych ofiar, o co nie zostali oskarżeni.
- W 1976 roku Patty Valentine pozwała Dylan o zniesławienie, twierdząc, że cierpiała emocjonalnie, ponieważ została wymieniona z imienia w tej piosence i przedstawiona jako kłamca. Dylan odparł, że jego opisy były dokładne i że jednym z powodów, dla których umieścił ją w piosence, jest to, że ma piękne imię, które, jak powiedział, jest „kawałkiem nici, który spaja piosenkę”. Sprawa została ostatecznie umorzona.
- Scarlet Rivera grała w tym utworze na skrzypcach. Nagrała wiele albumów w stylu celtyckim i innych.
- Carter był bohaterem filmu z 1999 roku Huragan , wpatrując się w Denzela Washingtona jako boksera. Ta piosenka pojawia się w filmie.
- Piosenka biegnie 8:33. W przypadku singla utwór został podzielony na dwie części, z „Hurricane (część 1)” biegnącą 3:45 jako strona A i „Hurricane (część 2)” jako strona B o 4:57. Strona A jest edycją często odtwarzaną w radiu.
- Po zakończeniu trasy koncertowej Rolling Thunder Revue w 1976 roku Dylan nigdy więcej nie zagrał tej piosenki na żywo. Kiedy Rubin Carter wrócił do więzienia w tym samym roku, Dylan nie podjął swojej sprawy.
- Wers „On nie jest dżentelmenem Jimem” jest nawiązaniem do „Dżentelmena” Jima Corbetta, białego boksera z XIX wieku znanego ze swoich manier.
- Było bardzo mało coverów tej piosenki. Godnym uwagi jest Ani DiFranco, która umieściła go na swoim albumie z 2000 roku Huśtawka .
- To gra w słynnej scenie w filmie z 1993 roku Oszołomiony i zmieszany gdzie Wooderson (Matthew McConaughey) przechodzi przez halę bilardową w zwolnionym tempie (tak jest w epoce – akcja filmu rozgrywa się w 1976 roku). Pojawia się również w 2008 roku Członek rodziny odcinek „McStroke”.
