- Ta instrumentalna pieśń na flecie jest adaptacją utworu „Bourrée” Jana Sebastiana Bacha. Wersja Bacha została napisana na lutnię i jest jego piątą częścią Suity e-moll na lutnię. Znany również jako „Aufs Lautenwercke” (prace na lutnię), Bach napisał utwór na początku XVIII wieku. Muzyka została wykorzystana do 2012 koncert Etno France w parku luksemburskim w Paryżu.
- W Songfacts wywiad z Ianem Andersonem wyjaśnił, dlaczego zdecydował się zaadaptować kompozycję Bacha: „Doszedłem do punktu, w którym grałem na flecie każdego wieczoru na scenie na początku '68, a więc pod koniec roku zacząłem szukać utwór instrumentalny jako następca utworu Rolanda Kirka „Serenade to a Cuckoo”, który grałem przez większość 1968 roku. Chciałem czegoś, co miałoby synkopowy klimat jazzowy, ale melodii, która nie była kojarzona ze światem jazzu lub świat bluesa.
A „Bourée” było odrobiną muzyki, która dotarła do mnie przez deski podłogowe mojej opiekunki do łóżka w Londynie, ponieważ w pokoju poniżej był student mediów, który puszczał w kółko ten refren piosenki Bacha „Bourée”. Grał na gitarze klasycznej, ale dostał tylko jeden kawałek, nigdy nie wyszedł poza tę podstawową rzecz. Więc słuchałem tego w kółko i w kółko i zdecydowałem, że spróbuję wykorzystać tę małą melodię jako punkt wyjścia do utworu instrumentalnego.
A Martin Barre, który dosłownie w tym momencie w styczniu '69 był tylko przesłuchaniem do zespołu, powiedział: „Och, wiem o tym. Wydaje mi się, że mam gdzieś zapis nutowy do „Bourée” Bacha. Było to więc coś, co mogliśmy dość łatwo rozpocząć jako wariację na temat klasycznego utworu muzycznego. - Wydany jako singiel od Wstań 30 września 1969 roku „Bourée” nie zaszkodził listom przebojów w Wielkiej Brytanii, ale lepiej poradził sobie w Europie kontynentalnej. Zadebiutował na 5. miejscu w Holandii, 20. miejscu w Belgii i 37. miejscu w Niemczech.
- Zapytany przez Słońce w wywiadzie ze stycznia 2022, jaki jest jego ulubiony album Jethro Tull, Anderson odpowiedział: „ Wstań . Odważne odejście od bluesowego początku Tull i początek progresywnego rocka i bardziej eklektycznego okresu, który trwał kolejne 53 lata.”
