- Tytułowy utwór z piątego albumu Neila Younga, „On The Beach”, przedstawia go kontemplującego naturę swojej sławy i dyskutującego o wewnętrznym zamieszaniu, jakie odczuwa z powodu swojego sukcesu.
„Potrzebuję tłumu ludzi”, ubolewa Young, „ale nie potrzebuję ich na co dzień”. Ta prosta linia wyraźnie ilustruje konflikt, który wydaje się dręczyć Younga od jego najwcześniejszych dni jako gwiazdy rocka. Czasami tęskni za publicznością, ale bardzo chce być sam z innymi. Chce być bogaty i sławny, ale jednocześnie chce być zwykłym facetem i wydaje się, że zawsze miał poczucie winy z powodu pieniędzy. Przez to wszystko opiera się rzeczywistości, że wszelka sława i anonimowość wzajemnie się wykluczają i żadna ilość lamentów tego nie zmieni. - Kolejna odkrywcza linia w piosence to:
Chociaż moje problemy są bez znaczenia
To nie sprawi, że odejdą
Ta myśl odzwierciedla powszechny problem zgłaszany przez niezadowolone gwiazdy: wiedzą, że powinni być szczęśliwi, ponieważ mają to, czego szuka większość ludzi, ale to tylko potęguje ich poczucie winy i depresję.
Po tym, jak Young zgłębia te uczucia i swój strach, że świat „odwraca się” od niego, kończy się decyzją o „kierowaniu się do kijów” ze swoim „autobusem i przyjaciółmi”. To był cel ucieczki Younga przez całą jego karierę. - Piosenka zawiera przedstawicieli wszystkich kluczowych momentów w karierze Younga do tego momentu. Oprócz Straya Gatora Bena Keitha na ręcznych bębnach, na perkusji gra Ralph Molina z Crazy Horse i Graham Nash z CSN&Y na pianinie elektrycznym.
Intrygujące jest wyobrażenie sobie, że Young świadomie zebrał tę obsadę do tej piosenki o muzycznej sławie, ale Young nigdy nie powiedział nic, by potwierdzić ten pomysł. Podobnie jak w przypadku gitarzysty Rockets, George'a Whitsella, występującego w „Vampire Blues”, rozumowanie Younga dotyczące wyboru muzyków wspierających jest tajemnicą.
