- Została napisana przez autorów piosenek Motown Ron Miller i Orlando Murden, a pierwotnie nagrana w 1966 roku przez wokalistę Jazz/Soul o imieniu Jean DuShon, który podpisał kontrakt z Chess Records. Miller kazał DuShonowi nagrać piosenkę jako demo, ale jej wersja spodobała się tak bardzo, że pomyślał, że powinna ją zaśpiewać. Polityka wytwórni płytowej nastąpiła, gdy Berry Gordy, szef Motown, nie był zadowolony z tego, że jedna z kompozycji jego autorów piosenek trafiła do innych wytwórni. Zadbał o to, aby jego artyści nagrali piosenkę, a pierwszą, która to zrobiła, była Barbara McNair, która wykonała ją później w 1966 roku w specjalnym programie telewizyjnym i wydała ją na swoim albumie Oto jestem tego roku. Kolejnym zespołem Motown, który go nagrał, był The Temptations, który wydał go w 1967 roku na swoim albumie W łagodnym nastroju .
Wszystkie dotychczasowe wersje piosenki były długimi, rozciągniętymi balladami. Stevie Wonder był pierwszym, który przyspieszył tempo i zastosował radosną aranżację. Jednak wersja Wondera znajdowała się w podziemiach Motown przez prawie rok, zanim Gordy ostatecznie wydał ją w 1968 roku. Stała się ona hitem i ostateczną wersją piosenki. - Piosenka opowiada o znalezieniu wyjątkowej osoby, która daje poczucie nieograniczonego szczęścia. Wonder miał zaledwie 17 lat, kiedy po raz pierwszy go nagrał.
- Ron Miller napisał kilka innych ulubionych Motown, w tym „Heaven Help Us All”, „Yester-Me, Yester-You”, „Yesterday” i „A Place In The Sun” dla Stevie Wondera oraz „Touch Me In The Morning” dla Diany Ross. Przerobił także „Nigdy nie byłem dla mnie” w hit dla Charlene.
- Wersja Temptations zawierała wokale Paula Williamsa. Stała się piosenką pokazową dla Williams na ich występach na żywo.
- Frank Sinatra i Tony Bennett nagrali tę piosenkę, a wersja Bennetta trafiła na Hot 100 na 91. miejscu – rok przed tym, jak Stevie Wonder znalazł się z nią na listach przebojów. Bennett często śpiewał ją na koncertach, a w 2006 roku wykonał wolną wersję ze Stevie Wonderem na swój album Duety: amerykański klasyk . Ta wersja zdobyła nagrodę Grammy za najlepszą współpracę pop z wokalem. Podczas ceremonii wręczenia nagród Wonder zadedykował nagrodę Grammy swojej matce, która zmarła w 2006 roku. Bennett podziękował następnie swojemu sponsorowi - domom towarowym Target.
- Brytyjska piosenkarka i autorka tekstów Emeli Sande nagrała to dla miniserialu Hulu Cztery wesela i pogrzeb . Inne wersje zostały również wykorzystane w tych programach telewizyjnych:
Szczęśliwe zakończenia („Bracia i Siostry” – 2013)
Radość („Wspaniały” – 2013) autorstwa Kevina McHale
Grzywka („Brązowa Betty” – 2010; „6B” – 2011)
Zachodnie skrzydło („Witamy gdziekolwiek jesteś” – 2006)
Król królowych („Sprzedane zamki Y” — 2006 r.)
Boston prawny („Biust na pokazie” - 2006)
Otoczenie ('Exodus' - 2005)
Niania ('Wesele' - 2008)
Dobre czasy („To rozrywka w stylu Evansa” – 1978)
A w tych filmach:
Operator (2016)
Shrek Forever After (2010)
Walentynki (2010)
Potwór-in-prawo (2005)
Precz z miłością (2003)
Poznać rodziców (2000)
Prawda o kotach i psach (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty)
